یک روز به یادماندنی

پوریا جونم

در دوردستها که خدامیان چشمهایت خانه کرده بود
من بیقرار منتظر آمدنت بودم و توکه انگار دل نمی کندی از لبهای فرشتگان طنین آوازتوبود که انگارگوشهایم جزتو نمیشنید...
خداوند تورا به من هدیه داد و من همیشه دلشوره دارم از اینکه شاید آنچه میپنداشتم نباشم                     نفس هایت که به گونه هایم ساییده می شود انگار آرامش بهشت را به چشمهایم میفرستی.
دستهایت که می چرخد ومیان دستهایم پنهان می شود...خنده هایت که شوق زندگی را در من دوچندان می کند وعاشق چشمهایت که عمق نگاهم را می کاود و من همیشه تو راکم داشته ام.
از داشته هایم دلتنگ که میشوم ،انگارصدای گریه های توست...تنها نوازشی که مرا بخودفرو می برد باخود می اندیشم که توفرشته ای یا نه.....نمی دانم...
اما همین بس که چشمهای خداوند میان دستهای من وتوپیداست.
آرام جانم پوریا بودنت بهترین احساس وجودیم که احساس خوش مادر شدن است را درمن زنده کرد.
همیشه دوستت دارم
کسی که  مامان صدایش میزنی